Momenteel reageert heel onze beschaving vol verontwaardiging op de Russische inval in Oekraïne. Een oorlog die niemand graag zo dichtbij ziet komen. Er zijn heel wat grenzen overschreden, voornamelijk die van de territoriale integriteit van Oekraïne zelf. Elk slachtoffer dat er valt, is er een die te betreuren valt, en erger nog, die te voorkomen was.

Er is nu een opbod aan veroordelingen en sancties bezig ten aanzien van Rusland, die de inval deze week inzette. Realistisch bekeken beseffen de meeste mensen dat dit het conflict niet zal oplossen. Geen economische sancties, en al helemaal geen blauw en geel verlichte gebouwen zullen de Russen van gedachten doen veranderen. Uit onmacht schreeuwen we het door middel van verklaringen op sociale media en in de pers het even uit, al moeten we erkennen dat niemand van ons ons eigen land in een oorlog ziet verzeild geraken.

We moeten altijd leren uit de geschiedenis om te kijken naar de toekomst, ook en vooral nu. Wat de aanleiding van deze inval is, wordt gemakkelijk vergeten, of zelfs bewust ontkend. De Westerse politiek wast zijn handen graag in onschuld en legt de fout graag eenzijdig bij Poetin. Echter is de reden van de inval al langer een probleem op het internationale toneel en stak reeds sinds 2014 de kop op. In 2014 ondersteunde de Westerse politiek de toenmalige oppositie in Oekraïne in de Maidanrevolutie, die opriep een pro Westerse, pro EU en pro NATO en vooral anti-Russische koers te varen. Onder andere onze voormalige eerste minister Guy Verhofstadt ging in Kiev nog wat olie op het vuur gooien (tegen een leuke betaling uiteraard).

De eerdere akkoorden tussen NAVO en Rusland kwamen verder op de helling te staan. Een akkoord (tussen het Westen (NATO) en Rusland) dat de NATO geen uitbreiding zou krijgen in de voormalige Sovjet landen. Dit om Rusland niet te omsingelen met vijandige NATO basissen in zijn directe omgeving. Sinds de belofte van de VS dat Oekraïne tot de NATO mocht toetreden in 2008 heeft Rusland zijn bekommernissen hieromtrent meermaals laten weten, maar verschuilde het Westen zich echter achter de nationale soevereiniteit van Oekraïne, terwijl het met veel geld toenadering zocht om Oekraïne op termijn in de EU en de NATO te krijgen. Dit spel was doorzien, en een rechtstreekse bedreiging aan Rusland.

We kunnen op twee manieren naar dit conflict kijken. Ofwel reageren we vanuit een ethnocentrisch perspectief en leggen we eenzijdig de schuld bij Rusland, met als gevolg lange en harde sancties en meer troepen opbouw in het Oosten. Ofwel proberen we het grotere geheel te bekijken en op lange termijn te denken. Dan moeten we misschien aanvaarden dat de tijd dat het Westen eenzijdig de voorwaarden bepalen in de internationale politiek achter ons ligt, én dat sommige lobbyisten in het Westen zoals de Neoconservatieven zoals wijlen John Mccain en liberalen als Guy Verhofstadt, de vredesbelangen van Europa niet dienen.

De oorlog in Oekraïne toont aan dat we een andere geopolitieke strategie nodig hebben. Hebben wij als Europa het lef om naar onszelf te kijken en op te komen voor onze eigen belangen? Nemen we onze defensie in eigen handen in plaats van deze te verwaarlozen zoals de afgelopen 30 jaar? Kunnen we starten met de uitbouw van een continentale Europese vredesmacht als neutrale zone in plaats van harde grenzen tussen de NATO enerzijds en bv. Rusland (of China, of in de toekomst Turkije) anderzijds? Of gaan we nu een paar weken verontwaardigd reageren, onze eigen economie verder schaden en niets ondernemen zodat bij een volgende crisis wij even onmachtig zijn?

------------------

No more brother wars

At present, the whole of our civilization is reacting with indignation to the Russian invasion of Ukraine. A war that no one wants to see so close to home. Many borders have been crossed, physical and integral, in regard to the Ukraine. Every casualty that falls is one that is regrettable, and worse, one that could have been prevented.

There is now a bid for convictions and sanctions against Russia, who launched the invasion this week. Realistically, most people realize that this will not resolve the conflict. No economic sanctions, let alone blue-and-yellow-lit buildings, will change the mind of Putin. In futility we shout about our indignation through statements on social media and in the press, although we have to recognize that many do not want our own country getting involved in the war.

We must always learn from history in order to look to the future, especially now. The reason for this incursion is easily forgotten, or even consciously denied. Western politics likes to wash its hands of dirty deeds, claiming innocence, and places the blame on Putin unilaterally. However, the reason for the raid has been a problem on the international stage for some time and has been emerging since 2014. In 2014, Western politics supported the then opposition in Ukraine in the Maidan Revolution, which called for a pro-Western, pro-EU, pro-NATO and especially anti-Russian course. Our former prime minister Guy Verhofstadt, among others, went to add some fuel to the fire in Kiev (for a nice payment of course).

The earlier chords were further undermined, wich held a an agreement (between the NATO and Russia) that NATO would not expand in the former Soviet countries. This in order not to surround Russia with hostile NATO bases in its immediate vicinity. Since 2008, when US promissed Ukraine they could join NATO, Russia has expressed its concerns about this several times, but the West hid behind the national sovereignty of Ukraine, all the while plotting to get Ukraine into the EU and NATO in the long term. This tactic was seen through by Russia, and a deemed a threat.

We can look at this conflict in two ways: We react from an ethnocentric perspective and put the blame unilaterally on Russia, resulting in long and harsh sanctions and more troop building in the East. Or we try to see the bigger picture and think long term. In doing so we may have to accept that the days of the West unilaterally setting the conditions in international politics are behind us, and that some lobbyists in the West, such as the Neoconservatives like John McCain and/or the liberals with Guy Verhofstadt, are not serving Europe’s peace interests.

The war in Ukraine shows that we need a different geopolitical strategy. Do we as Europe have the guts to look at ourselves and stand up for our own interests? Are we taking our defense into our own hands instead of neglecting it like we have for the past 30 years? Can we start with the development of a continental European peacekeeping force as a neutral zone instead of hard borders between NATO on the one hand and Russia (or China, or in the future Turkey) on the other? Or are we going to react indignantly for a few weeks, further damage our own economy and do nothing so that we are just as useless in the next crisis?