Cultuurmarxisme

Het concept “cultuurmarxisme” is een van de meest succesvolle en koppige politieke termen die de imperialistische propagandamolen ooit heeft kunnen bedenken.

Ontelbare hoeveelheden activisten en analisten, die op zich de criminele hegemonie van het globalisme vaak correct identificeren en bekritiseren, duiken alsnog halsoverkop in de nonsens-terminologie van het “cultuurmarxisme” als grote slechterik.

Wat ze zien, is het liberalisme en het kapitalisme. Wat ze zien, zijn de gevolgen van deze ideologie en dit economisch systeem. Maar om een of andere reden concluderen ze dat dit “de schuld is van het communisme”.

Om het eenvoudig en duidelijk te stellen: als iets niet gebaseerd is op Marx, is het per definitie geen marxisme. En Marx schreef niet over identiteitspolitiek, gender of seksuele identiteit.

Marx schreef over economische systemen en over de fundamentele basisopbouw van de samenleving. En misschien wel meest fundamenteel: hij schreef over klassenstrijd. Een ideologie die niet gebaseerd is op het concept van klassenstrijd, is geen marxisme. Zo simpel is het.

Het is niet het spook van Marx dat door Europa waart dat op dit moment de ineenstorting van de Westerse beschaving veroorzaakt. Noch zit dit spook achter de degeneratie van de publieke moraliteit. Het is niet de schuld van een “joods-bolsjewistische” ideologie die uit het graf is komen kruipen, dat de traditionele familie-eenheid wordt opgebroken of dat de drugsproblematiek zich almaar meer verspreid over steeds verder verarmende bevolkingsgroepen. Het is niet Lenin die de grenzen heeft opengesteld voor arbeidsmigratie uit lageloonlanden, om op die manier de verwezenlijkingen van decennia aan syndicale strijd en sociale vooruitgang te ondermijnen door kunstmatige concurrentie te creëren onder de werknemers.

Dit alles is gewoon de kapitalistische economie en haar gevolgen. Het is de ideologie van het liberalisme, doorgetrokken tot zijn meest extreme en logische conclusie. Het is het gevolg van het globalisme dat zijn ware aard toont, namelijk de aard van het imperialisme. Dit is de vernietiging van onze fundamentele menselijkheid in de naam van winst en hebzucht.

De ontwortelde maatschappij is in feite waar mensen als Thatcher en Reagan voor stonden. We leven in “het einde van de geschiedenis” zoals Francis Fukuyama promootte. Dit is, in realiteit, precies de samenleving die zij die juichend de val van de Sovjet-Unie begroetten, in feite voor aan het juichen waren. Dit is de “rules-based order” van “vrijheid en democratie” die het kapitalisme ons altijd beloofd heeft.

Het is niet de schuld van de communisten dat dit systeem gewoon een slecht systeem blijkt te zijn.

Aleksandr Dugin, zelf niet eens een marxist, sloeg de nagel op de kop al jaren geleden toen hij zeer correct de volgende analyse maakte: De ontwortelde, principeloze en immorele maatschappij waarin het Westen zich heeft gestort, is een logisch gevolg van het liberaal kapitalisme.
Het liberalisme streeft er namelijk naar om een samenleving op te bouwen die enkel draait rond het geatomiseerde individu, waarbij elke vorm van collectieve identiteit gezien wordt als een obstakel dat moet worden verwijderd.

Liberalen hebben het individu doorheen de eeuwen willen “bevrijden” van klassenbewustzijn, van religieuze identiteit, van het behoren tot een etnische groep, en van hun eigen afstamming. Tegenwoordig probeert het liberalisme de mens los te koppelen van het concept nationaliteit, van familiebanden, en van biologisch geslacht. En de eerste stappen worden nu al gezet, zij het in een vroeg en voorzichtig stadium, om met behulp van het transhumanisme het individu te “bevrijden” van zijn fundamentele essentie als een biologisch menselijk wezen.

De zogenaamde “conservatieven” binnen het kapitalistische kamp (zoals veel Republikeinen van oude stempel in de VS) zijn radicaal tegen deze laatste stappen op de liberale glijbaan naar de ondergang, tot hun eer. Maar ze missen het cruciale punt, namelijk het feit dat hun eigen economisch systeem bijna onvermijdelijk leidt tot de soort kosmopolitische en inhoudsloze maatschappij waar ze zo tegen zijn. Bovendien worden ze hoe dan ook steeds meer opzij geschoven in plaatsen waar de macht ligt.

Het liberaal kapitalisme heeft geen vendelzwaaiende conservatieven meer nodig in de voorhoede. Die plaats is al enige tijd ingenomen door tech-mogols, “durfkapitalisten”, hippe ondernemers en “vooruitstrevende” en innoverende trendsetters. Deze zogenaamde progressievelingen zijn de pioniers van het huidige, almaar meer geavanceerde, ontwortelde en geatomiseerde maatschappijmodel.

Dit is geen “cultuurmarxisme”. Dit is cultuurliberalisme. En dat is dan weer gewoon een deel van het kapitalisme.