De gevolgen van de EU's kant kiezen voor Israel

De verschrikkelijke beelden van de laatste week laten weinigen onberoerd. De wereld werd opgeschrikt door de beelden van een aanval van Hamas, genaamd “Operatie Vloed van Al-Aqsa” op 7 oktober, precies 50 jaar na de Jom Kippoeroorlog uit 1973. In de media werden er al vergelijkingen gemaakt met 9/11 gezien het groot aantal slachtoffers onder Israëlische en buitenlandse burgers.

De mainstream media in het Westen stond, zoals verwacht, vol met steunbetuigingen voor Israël. Voor zover deze aanval was gericht op onschuldige burgers op onder andere een muziekfestival, was dit begrijpelijk. Toch werd na een aantal dagen duidelijk dat diegene die meteen met sterke verklaringen kwamen zoals door Antwerps burgemeester Bart De Wever, zogezegd een “centrumrechts” figuur, die besloot de eschatologische toer op te gaan door te beweren dat Israël “de kant van het licht” is. Waarom het licht van goedheid zaken omvat als 75 jaar kolonisatie, het opzetten van een de facto concentratiekamp voor twee miljoen burgers en jaarlijkse tapijtbombardementen op burgerdoelwitten de laatste 16 jaar, daarover wil Bart niks kwijt. Zijn we met deze retoriek onszelf aan de zijde aan het plaatsen van mensen als de oer-imperialistische “war hawk” Lindsay Graham, die het conflict een “religieuze oorlog” noemde of George Bush jr die onder het mom van bewezen leugens miljoenen slachtoffers maakte in het Midden-Oosten, en vervolgens de fundering legde voor organisaties als ISIS?

Propaganda oorlog van Israël en de VS

Het oude vertrouwde concept “atrocity propaganda” werd weer eens vanonder het stof gehaald. Hamas zou joodse baby’s onthoofd hebben, massaal verkrachtingen organiseren en doelbewust proberen pogroms tegen joden op te zetten. Het feit dat elk van deze beweringen ontkracht werden, is geen remming op de zogenaamde “hasbara”, zoals de zionistische propagandamolen ook wel wordt genoemd. Het absolute dieptepunt was toen de bekende neoconservatieve en uitermate zionistische politiek activist en auteur Ben Shapiro een AI-programma bleek te gebruiken om beelden te genereren van zogenaamde joodse kinderen die levend verbrand zouden zijn door Hamas. Blijkbaar zijn alle middelen goed als het maar het project “Israël” ten goede komt.

Dit soort propaganda is natuurlijk niet nieuw. Het VS-imperium heeft een lange staat van dienst als het aankomt op het gebruik van totaal verwonnen maar uitermate gruwelijke horrorverhalen om hun tegenstanders te dehumaniseren en de publieke opinie te doen omslaan tot steun aan oorlog. Dit gaat al minstens terug op de explosie van de USS Maine in de haven van Havana in 1898, die valselijk in de schoenen van Spanje werd geschoven als excuus voor Washington om Cuba, Puerto Rico en de Filipijnen te bezetten. Het incident in de Golf van Tonkin, waarbij Noord-Vietnam werd beschuldigd van een aanval op de Amerikaanse vloot, was de aanleiding voor de Vietnamoorlog en miljoenen doden tot gevolg.

De laatste decennia is het vooral de Arabische wereld die het heeft moeten ontgelden als doelwit van Amerikaanse desinformatie-propaganda. Denk aan het verhaal over de Iraakse troepen die baby’s uit de couveuses zouden gooien in Koeweit, de latere rapporten over de kernwapens van Saddam Hoessein, de horrorverhalen over de door Viagra gesterkte verkrachtingsbendes van Myanmar Khadaffi in Libië of de verschillende nog steeds niet aangetoonde chemische aanvallen van Bashar al-Assad. Stuk voor stuk zaken die gebruikt zijn als excuus voor het Westen om direct militair binnen te vallen in de vermelde landen, of miljarden dollars vrij te maken voor de destabilisering en omverwerping ervan, met miljoenen doden en gewonden en een nooit eerder geziene vluchtelingenstroom tot gevolg in de laatste twintig jaar alleen al.

Blijkbaar maakt het niet uit voor onze machthebbers dat de Irakezen, Syriërs, Libiërs en zeker ook de Palestijnen op vlak van hoeveelheid slachtoffers zowat de meest lijdende bevolkingsgroepen van de eenentwintigste eeuw zijn tot nu toe; ze blijven fundamenteel gebrandmerkt als een gevaar voor de westerse mensheid.

Het is dan ook niet verrassend dat de proponenten van deze fundamenteel raciaal en religieus getinte anti-Arabische politiek, een bondgenoot vindt bij het zionisme. Aan de andere kant hebben mensen als Thierry Baudet en Dries Van Langenhove, beide toch figuren die verketterd zijn onder de politieke goegemeente, een veel neutralere en rationelere positie ingenomen. Dries Van Langenhove durfde het zelfs aan om openlijk vragen te stellen bij het erin gedramde riedeltje van de “joods-christelijke beschaving”, het dogma dat zowat de basis is van de “clash-of-civilisationsmentaliteit” die de westerse buitenlandse politiek gekenmerkt heeft gedurende op zijn minst de laatste twintig jaar.

 In een situatie waarin al 75 jaar een van de meest gewelddadige en bloedige conflicten in de wereld plaatsvindt in Palestina en veroorzaakt wordt door een fundamenteel kolonialistisch project, is het meer dan ooit noodzakelijk om kritisch en ondogmatisch te kunnen analyseren. De eenzijdige propaganda dat Israël brenger is van het licht, is dus iets wat bijgesteld moet worden. Tenzij Bart De Wever het licht van die fosforbommen bedoelde natuurlijk.

De gevolgen 

Er zijn ook heel wat negatieve gevolgen van de kaart Israël te trekken. Israël zorgt al enkele jaren voor een destabiliserende factor in het Midden-Oosten. De Palestijnse bevolking is al jarenlang gevangen in een groot concentratiekamp, en daarnaast kiest Israël ervoor zijn buurlanden regelmatig te destabiliseren uit vrees voor de solidariteit die ze zouden kunnen uiten voor de Palestijnse bevolking. Zo is het geweten dat Israël zelf meerdere jihadistische milities financierde en bewapende om een gewapende strijd te voeren tegen Assad. In 2006 viel Israël, zonder succes, buurland Libanon binnen om de Hezbollah te verzwakken. Ook nu mag Israël blijkbaar preventief luchthavens in een ander land bombarderen. Stel je eens voor wat de reactie zou zijn als plots Rusland uit voorzorg een aantal raketten zou sturen richting Polen? Europa stuurt miljarden euro’s aan wapens naar Oekraïne onder het mom dat een eenzijdige preventieve operatie van Rusland niet mag getolereerd worden. Israël mag zoals al jaren steeds iets meer van het Westen. Of het nu gaat om zijn buurlanden aan te vallen, of om het niet respecteren van de mensenrechten.

China zette een paar maanden geleden een zeer grote stap naar stabiliteit in het Midden-Oosten, waar we als Europa een voorbeeld aan kunnen nemen. Het bereikte namelijk een stap naar vrede tussen de twee grootmachten in de regio: Iran en Saoedi-Arabië. Die zijn dus in staat geweest om 2 strijdende partijen, via proxy-legers, tot een dialoog te brengen. Voor Israël is dit slecht nieuws, dat samen met de Verenigde Staten baat heeft bij een verdeeld Midden-Oosten. We zouden zelf kunnen speculeren dat daarom de veiligheidsdiensten van Israël de waarschuwingen die ze kregen van buurland Egypte over een komend grote aanslag bewust hebben genegeerd. Dit is natuurlijk speculatief, maar valt niet uit te sluiten gezien de staat van dienst van de Israëlische regering.

Europa heeft in ieder geval nog het meeste baat bij een verenigd Midden-Oosten, vooral diegenen die hier graag minder vluchtelingen zien komen. Met de kant van het zionisme en de ‘war-hawks’ te kiezen, zijn de gevolgen wel dat er meer vluchtelingen tot Europa komen. Als dit conflict escaleert, doordat Hezbollah en Iran hun Palestijnse bondgenoten gaan helpen (wat een zeer natuurlijke reactie zou zijn), en de VS zet raketten erbij in vanuit zijn oorlogsvloten, is er mogelijk een grote destabilisatie op komst van meerdere landen in het Midden-Oosten, en dan zullen de nadelen voor Europa zijn. Israël en de Verenigde Staten zullen die vluchtelingen niet opvangen, en ze ook niet tegenhouden.

Als we als Europa de ogen sluiten voor de gruwelijke daden ten opzichte van de Arabische bevolking, zullen we de gevolgen dragen in Europa. Kiezen ‘rechtse’ politici dan de kant van hun eigen bevolking of de kant van Israël?
Als we enkel met afschuw reageren wanneer Hamas een aanslag pleegt, maar wegkijken van het leed van de Palestijnen die collectief in gevangenschap leven, kiezen we de kant van Israël. De rest zijn voetnoten in de geopolitiek.

*Voor meer historische achtergrondinformatie verwijzen wij naar ons manifest. Daarin hebben we een aantal historische naslagwerken besproken die de koloniale wortels van het zionisme bespreken van het probleem Israël.