Het nationaal conservatief congres in Brussel van de afgelopen week deed heel wat stof opwaaien. Een sprekerslijst met onder andere Viktor Orban, Nigel Farage, Eric Zemmour en Kardinaal Mueller was hoe dan ook een uitzonderlijk interessante affiche. We waren met Feniks met een kleine delegatie aanwezig.
Cancel culture in Brussel
Uitbaters werden fysiek én politiek geïntimideerd, waardoor 2 privézaken de laatste week afhaakten. In allerlaatste instantie werd hotel Claridge gevonden. De Tunesische uitbater vond namelijk dat in de samenleving alle meningen aan bod moesten komen.
Alsof het nog niet gênant genoeg was voor de hoofdstad van Europa, besloot burgemeester Kir (PS) van Sint-Joost-Ten-Node een politiebevel uit te vaardigen om het evenement alsnog stil te leggen. De politie besloot echter niet over te gaan tot ontruiming, maar belette de ingang voor gasten en sprekers. Ondertussen was het evenement reeds bezig. Onder andere voormalig Frans presidentskandidaat Eric Zemmour kon de eerste dag niet binnen geraken op het evenement.
Via een spoedprocedure via de Raad van State zegevierde de vrijheid van meningsuiting uiteindelijk toch. De schande van het optreden van burgemeester Kir bereikte de buitenlandse pers. Daarmee is jammer genoeg het beeld bevestigd van Brussel als "hellhole" van Europa. Zelfs premier De Croo geneerde zich even voor deze situatie. De aanwezige politici gaven de schuld vooral aan de instelling van de Europese Unie zelf, wat ten dele onterechte politieke recuperatie is. Het was in dit geval de plaatselijke PS baronie die de schuld treft. Wat echter wel een probleem van deze tijdsgeest is, en dat zien we in zowel België als Europa bij uitstek, is dat alle overheidsmiddelen worden ingezet tegen politieke tegenstanders. Denk maar aan bv. de recente veroordeling van Dries Van Langenhove of de arrestatie van de 19-jarige Française Yona voor een kartonnen bordje met daarop geschreven "violeurs etrangers dehors". Het zijn tekenen van een politiek systeem in verval dat uithaalt naar alles en iedereen die kritiek durft te uiten. Wie in dit of dat geval de schuldige is, is voor ons van secundair belang. Het gaat hier om een grondig mentaliteitsprobleem van zogenaamde liberale en sociaal-democratische politici.
Inhoudelijk
De toespraken hadden een rode draad. Alle sprekers waren het eens dat vooral terug de nationale soevereiniteit van de natiestaten moest primeren op die van de Europese Unie. Dat de Europese commissie de wetgeving dicteert en het parlement slechts een uitvoerend orgaan is, is een aanfluiting van de democratie. Nigel Farage verwoordde dit sterk door te stellen dat we de politieke macht geven aan politici en lobbyisten die niet "accountable" waren door het volk. De enige manier was volgens hem, en dit was meteen een signaal naar de conservatieven in het Europees parlement, op termijn van de EU-trein te springen.
Daarnaast waren er een aantal rechtse of conservatieve thema's als inkoppers. De genderideologie en de massamigratie moesten het meer dan eens ontgelden. In de plaats kwamen het traditionele gezin, Christelijke waarden en een controle over de eigen grenzen.
Echter zijn we als Feniks ook kritisch. Wat de plaats dan is van Europa in de wereld bleef echter vaag. De Britse conservatieven stelden bijvoorbeeld dat het nog steeds onze plicht blijft om Oekraïne te blijven bewapenen, en Israël onvoorwaardelijk te steunen. Wij zijn echter van mening dat de Angelsaksische agenda het continent Europa in conflicten duwt. We hoorden ook weinig kritiek op een instelling als de NATO, die door telkens op te schuiven richting Rusland het lont aan stak in Oekraïne. Dat Israël momenteel een genocide aan het plegen is in Palestina en eenzijdig bombardementen voert in naburige landen zoals Libanon en Syrië, riskeert zelfs een grootschalig conflict te veroorzaken die heel onze Europese handel en industrie kan verwoesten.
Zolang de Europese conservatieven de multipolariteit niet aanvaarden, zullen er echter vluchtelingenstromen blijven komen. Dan zijn electorale overwinningen niet voldoende om dit tegen te gaan. We verwijzen maar even naar de resultaten die Meloni kan voorleggen in Italië (of juist niet).
De meest interessante bemerking kwam van professor David Engels. Op een vraag uit het publiek antwoordde hij dat de conservatieven te vaak bezig zijn te zoeken naar politieke en economische of materiële antwoorden. Maar dat het hart van het conservatisme ligt in "het primaat van het transcendente". Dat we vooral onszelf op geestelijk vlak zullen moeten terugvinden, en ook het heilige/spirituele in het algemeen moeten toelaten. Dat kunnen we niet verwachten van politieke partijen, maar begint bij onszelf. Dan kunnen we beter ook nog niet teveel verwachten van de nationaal-conservatieve Europese politieke partijen. Een Europese renaissance zal dus nog niet voor juni 2024 zijn. Het kan slechts een stap in die richting zijn, of minstens een politiek brengen die iets minder schadelijk is dan de huidige.
Reactie plaatsen
Reacties